Daar is ie dan! Het langverwachte vierde album van Adele. Net als haar vorige albums 19, 21 en 25 is ook dit album vernoemd naar de leeftijd waarop ze het grootste gedeelte heeft geschreven: 30. De nu 33-jarige Britse zangeres heeft het album dan ook al een tijdje klaar staan. Deze keer gooide niet een writer’s block roet in het eten (zoals bij 25), maar het coronavirus. En nu, na anderhalf jaar vertraging, is het album er dan toch. Een album waarop Adele haarzelf muzikaal opnieuw heeft uitgevonden. Verassend, vertrouwd, maar vooral heel erg goed!
Dat Adele haar persoonlijke avonturen in de liefde graag bezingt, dat is bekend. Na grote hits als Make You Feel My Love, Rolling In The Deep en Someone Like You, zou het verrassend zijn als dit album geen nummer over haar scheiding bevat. Want ja, tussen 25 en 30 in is er veel veranderd in Adele’s liefdesleven. Ze is gescheiden van de vader van haar kind. Maar de nummers die je zou verwachten over deze scheiding, die zijn er niet. Het overkoepelende thema is het gevoel dat bij Adele is ontstaan na de scheiding. Van zelfhaat tot een excuus nummer richting haar zoontje, alles komt voorbij. Maar slechte woorden over haar ex-man, dat absoluut niet.
Het algehele gevoel rondom de plaat, is ouderwets filmisch. Niet verwonderlijk dankzij de samenwerking met filmcomponist Ludwig Göransson. Wat begint met een ode aan Judy Garland op Strangers By Nature, eindigt met het op Breakfast At Tiffany’s geïnspireerde nummer Love Is A Game. Het zorgt voor een nieuw geluid dat we nog niet eerder van Adele hebben gehoord. Het enige typische Adele-nummer op dit album, is de eerder uitgebrachte single Easy On Me. Een sterke single, maar naast het muzikale geweld van de rest van het album, toch een tikkeltje normaal.
Deze recensie van Adele ’30’ maakt deel uit van een samenwerking met Maxazine. Benieuwd naar de rest van de recensie?
Bekijk alle recensies in samenwerking met Maxazine hier.
