De Britse band rondom frontvrouw Florence Welch heeft het langverwachte vijfde album uitgebracht. Dance Fever is opnieuw een schot in de roos. Dromerig, energiek, pop, indie, eigenlijk valt de muziek van Florence + The Machine niet in één categorie. En zo ook op Dance Fever niet.
Vorige albums Lungs, Ceremonials en High as hope gaven al een inkijkje in Florence Welch’s gedachtegoed. En ook op Dance Fever zijn de teksten weer zeer persoonlijk. Florence en de band hebben hiermee hun voetsporen al lang en breed achtergelaten in de muziekindustrie. Maar ondanks hun grote naam, zal het grote publiek de band enkel kennen van Dog Days Are Over, Shake It Out of Ship To Wreck. Maar dat maakt de band niets uit. Ze doen hun ding, zijn vrij op het podium en staan in de muziekindustrie bekend als een gewilde headliner.
Na jaren vol tournees en dansen op het podium, vroeg zangeres en tekstschrijver Welch zich dan ook af wat ze zou doen mocht ze niet meer kunnen optreden. Ze wilde het uittesten door zelf een pauze in te lassen, maar kwam erachter dat tekstschrijven en dansen haar op de been houden. Het zou dus een nachtmerrie zijn om daarmee te moeten stoppen. Ze had choreomanie: een zestiende-eeuwse ziekte met de drang om te blijven dansen en pas te stoppen als je lichamelijk niet meer kunt. Maar toen werd haar nachtmerrie werkelijkheid. Door de coronapandemie werd ze geforceerd te stoppen. Het is de inspiratie geworden voor Dance Fever.
Deze recensie van Florence + The Machine ‘Dance Fever’ maakt deel uit van een samenwerking met Maxazine. Benieuwd naar de rest van de recensie?
Bekijk alle recensies in samenwerking met Maxazine hier.
