Een in de media uitgeplozen relatie met Liam Hemsworth (de broer van), een kort huwelijk met (v)echtscheiding, nieuwe relaties en een afgebrand huis in Malibu. Miley Cyrus heeft nogal wat te verduren gehad de afgelopen jaren. Haar nieuwe album Plastic Hearts gebruikt Miley om al deze woede en frustraties van zich af te schrijven en zingen. En hoe! Haar donkere hese stem zorgt voor de perfecte basis voor dit moderne (pop)rock album.
Ex-Disney channel ster Miley Cyrus heeft haar Hannah Montana alter ego nu compleet van zich afgeschud, voor zover de Wreckingball periode dat nog niet had gedaan. Het verschil ten opzichte van die periode en nu: het lijkt of Miley de sound heeft gevonden waar ze zich volledig in thuisvoelt. Na haar vorige country pop album Younger Now (2017) dat volgde op het zeer commerciële pop album Bangerz (2013) slaat Miley nu weer een nieuwe weg in. Alhoewel Younger Now werd gezien als de ommekeer van Miley’s Bangerz periode en ze met Malibu een enorme hit had, werd dit album toch als te netjes gezien. De oprechte teksten die we toen inmiddels van Miley gewend waren, werden niet meer bezongen. Het was of ze schreef en zong zoals ze dacht dat ze gezien wilde worden. Gebruikmakend van deze feedback heeft ze met Plastic Hearts een enorme goed album gemaakt.
Radiohits tussen rockgeweld
Door radiohit Midnight Sky en de vele covers die Miley de laatste tijd op social media heeft gezet, is de toon van het album al weggeleid van haar vorige country album. Binnenkomend met WTF Do I Know weet je ook meteen waar je aan toe bent. Dit openingsnummer gaat zelfs in de richting van punk. Plastic Hearts is los!
Met Midnight Sky is dit album ook op de radio en in de hitlijsten al een tijdje goed vertegenwoordigd. De samenwerking met recent gekroonde pop-koningin Dua Lipa, Prisoner, is ook een prima manier om het album te promoten. Moet wel gezegd worden dat deze twee singles, met name Prisoner nog het minst op dit album thuis horen. Gesandwiched tussen twee rocknummers, valt het op dat Lipa’s 80s invloed de samenwerking het meeste heeft gevormd. Hoewel Miley zich ook in dit genre prima staande houdt en een fijn tegengeluid vormt, is deze single toch meer Dua Lipa’s stijl. Opvallend is de gelijkenis met Olivia Newton-John’s hit Physical waar Dua Lipa toch al wat inspiratie vandaan heeft gehaald met haar eigen hit die, niet geheel toevallig, ook Physical heet.
Met de hulp van Idol en Jett
Hoogtepunten van het album zijn de samenwerkingen met Billy Idol en Joan Jett op respectievelijk Night Crawling en Bad Karma. Met een synthesizer op de achtergrond heeft Idol zijn eigen stem gedrukt op het nummer. En dit past prima op Plastic Hearts. Sterker nog, dit is het nummer dat dit album het beste vertegenwoordigd.
Ook Joan Jett’s samenwerking is een perfecte mix van Miley’s idee van dit album en de Joan Jett sound. De “uh-uh” die vrijwel door het hele nummer over de gitaren heen wordt gezongen, is bijna net zo snel meezingbaar als Jett’s hit I love Rock ‘n’ Roll.
Is het album dan alleen maar harde gitaren? Nee. Er zitten een paar krachtige powerballads tussen waarin Miley’s country-roots toch nog een weg naar boven vinden. High en Never Be Me zijn een fijne afwisseling om toch redelijk tot rust te komen tussen al het rockgeweld. Ondanks wat rustigere nummers, zijn het toch de rocknummers met gitaarsolo’s en eerlijke teksten die dit album maken tot wat het is: het beste Miley Cyrus album tot nu toe.
Kers(en) op de taart
Als toetje eindigt de deluxe versie (die ook op streamingdiensten te vinden is) met een mash-up en twee covers. Samen met Stevie Nicks (van Fleetwood Mac) is een remix/mash-up tussen Miley’s Midnight Sky en Nicks’ Edge of Seventeen uitgebracht: Edge of Midnight. Het is te horen dat Nicks’ nummer aan de basis stond van de radiohit Midnight Sky. De fijne stem van Stevie Nicks past ook perfect bij de vibe die Miley het gehele album al overbrengt. De covers die hierna volgen, Heart of Glass (origineel van Blondie) en Zombie (origineel van The Cranberries), laten Miley’s stemgeluid en bereik nog maar eens goed horen. Beide nummers klinken als enorme inspiratiebronnen voor dit album en komen dus als kers op de taart ook nog even langs na het beluisteren van Miley’s eigen geschreven muziek.
Wat rest is dit album op repeat zetten. Niet alleen Miley heeft wat van zich af te zingen (of schreeuwen). Midden in de tweede coronagolf had Plastic Hearts niet beter getimed kunnen worden. Het volledige album als rock bestempelen, zal ik niet doen. Met een paar goede pophits tussendoor en powerballads die richting country gaan, heeft Miley het voor elkaar gekregen om een oprecht en persoonlijk album te creëren dat overal inspiratie vandaan heeft gehaald en dat volledig Miley is.
