Ze verraste afgelopen juli met een verrassingsalbum Folklore en doet nu, in de week van haar 31e verjaardag, hetzelfde. Zusteralbum Evermore is het vervolg op het succesvolle en goed ontvangen Folklore. Grote schoenen om te vullen dus. Maar daar slaagt ze met vlag en wimpel in. De ‘nieuwe Taylor’ heeft haar nieuwe sound helemaal gevonden en is in staat geweest om na 16 geweldige nummers op Folklore, nog eens een album te schrijven met dezelfde hoge kwaliteit.
Op Folklore heeft Swift een andere weg ingeslagen die haar niet verkeerd staat. Van (overgeproduceerde) pop hits, naar akoestische folkpop met verhalende teksten die met name over zachte piano en gitaar worden gezongen. De lockdown maakte blijkbaar zoveel inspiratie los dat er genoeg nummers waren om ook een tweede album mee te vullen. En gelukkig maar! Deze nieuwe sound past Swift perfect en zet ook door in zusteralbum Evermore.
Anders dan op Folklore is op Evermore een oudere sound van Swift terug te horen. Zo komen haar country-roots terug in de komische murder-ballad/whodunnit ‘No Body, No Crime’ en in ‘Cowboy Like Me’. Dit misstaat zeker niet op Evermore. Toch lijken niet alle nummers op dit album helemaal op zijn plaats te vallen. Met name ‘Closure’ valt met elektrische beats op de achtergrond uit de toon tussen alle rustige popfolk nummers.
De sound waar Folklore zo’n enorm succes mee is geworden, is gelukkig ook veel te horen. Openingsnummer en nieuwe single ‘Willow’, ‘Champagne Problems’, ‘tis The Damn Season’ en ‘Ivy’ laten de zusterlink met Folklore zeker horen en zetten de succesformule op geweldige wijze voort.
Never change a winning team
Evermore is geschreven en geproduceerd door hetzelfde team dat achter Folklore zat. En waarom niet? De verhalende lyrics van Swift en een beetje van William Bowery (pseudoniem van vriend Joe Alwyn) passen perfect op de producties van Aaron Dessner (The National) en Jack Antonoff (FUN. en Bleachers).
Ook andere muzikanten zijn in meer en mindere mate aanwezig op dit nieuwe album. Zo heeft Dessner zijn The National opgetrommeld op ‘Coney Island’, is Marcus Mumford de achtergrondzanger op ‘Cowboy Like Me’ en is Bon Iver opnieuw aanwezig op titelsong ‘Evermore’. Waar de samenwerking met Bon Iver’s Justin Vernon van ‘Exile’ een hoogtepunt maakte op Folklore, is de samenwerking op Evermore toch een milde tegenvaller. De diepe stem die verwacht wordt van Vernon blijft op de achtergrond hangen als tweede stem. Tegenover Swift’s stemgeluid deed Vernon’s diepe stem, die hoorbaar op de voorgrond van ‘Exile’ aanwezig is, het veel beter.
Songwriting op z’n best
Waar Swift bij vorige albums vaak autobiografisch schreef, begon ze op Folklore met het vertellen van (andermans) verhalen. Swift heeft veel te vertellen en is flink geïnspireerd geraakt door de dichters in de Lake District in Engeland, zoals ze vertelde in Folklore: The Long Pond Studio Sessions op Disney+. Als gedichten zouden sommige van haar teksten ook zeker niet misstaan. Haar ode aan haar overleden oma op ‘Marjorie’ is qua tekst zeker een hoogtepunt op dit album.
Haar samenwerking met meidenband HAIM vormt de basis voor ‘No Body, No Crime’. Ook hier excelleren Swift’s teksten. Over redelijk vrolijke country-pop muziek wordt gezongen over een moord. Sterker nog over het beschuldigen van een moordenaar en een alibi bedenken voor haarzelf met de hulp van de zussen HAIM. Een komische noot op een vrolijk album met af en toe een serieuze ondertoon.
Waar een lockdown toch niet goed voor is. Haar eerdere muziek was zeker niet slecht maar de nieuwe Taylor Swift die we dit jaar zo goed mochten leren kennen, is een blijvertje. We zijn dit jaar al flink verwend met twee volledige albums, maar hopelijk komen er nog vele zusteralbums als deze uit. Zoals ze zelf ook zingt in openingsnummer ‘Willow‘: She comes back stronger than a ’90s trend.
