In 2013 bestormde de Australische singer-songwriter Vance Joy de hitlijsten met Riptide. Nu komt hij met zijn derde studioalbum In Our Own Sweet Time. De ukelele is vervangen door een akoestische gitaar, een sterke beat en een bass. Een leuk resultaat, maar het is album is nog niet meer dan dat.
Met het vrolijke Riptide in je achterhoofd, verwacht je eenzelfde, vrolijke klank over het gehele album. Grotendeels heeft James Gabriel Keogh (echte naam van Vance Joy) dit ook aangehouden. Toch zijn er een aantal nummers die hiervan afwijken. Opmerkelijk zijn dat met name het openingsnummer en de afsluiter. Met Don’t Fade begint In Our Own Sweet Time traag. Niet hinderlijk, maar het is niet de toon die het gehele album door te horen is. Voor afsluiter Daylight geldt hetzelfde: het is geen weerspiegeling van het album. Opmerkelijke keuze, want deze plekken zijn toch de visitekaartjes van een album.
Maar tussen deze twee in, gebeurd een hele hoop. Vance Joy heeft het drumstel en de drumcomputer gevonden en gebruikt deze volop. De akoestische nummers worden bijgestaan en versterkt door goede beats. Het doet het album leven, maar het overheerst niet. De muzikale gelaagdheid die vervolgens in de nummers komt, is sterk. Het is de bron van Vance Joy’s nieuwe geluid. Als is het maar licht vernieuwd, want het onderscheid tussen de nummers is af en toe ver te zoeken.
Deze recensie van Vance Joy ‘In Our Own Sweet Time’ maakt deel uit van een samenwerking met Maxazine. Benieuwd naar de rest van de recensie?
Bekijk alle recensies in samenwerking met Maxazine hier.
